sagan..

Nóttin var dimm og það var myrkur í henni. Dökkt var allt í kring vegna myrkursins sem var þarna útaf dimmri nóttinni. Rökkrið var mjög mikið vegna næturinnar, sem var koldimm, því það var komin nótt. Klukkan var þrjú eftir miðnætti og þá var komið myrkur afþví klukkan var orðin svo margt. (Þrjú) Það var stormur úti og vindurinn gnauðaði í glugganum því það var svo hvasst. Hvassviðrið var svo mikið að allt fauk í rokinu, sem var þarna af því það var svo hvasst. Og mikið rok og vindur, margir, margir metrar. Á sekúndu. Regnið lamdi gluggana og droparnir fuku á þá í rokinu sem var þarna af því að það var svo hvasst. Og dimmt. ? Og þá var allt blautt í rigningunni og rokinu. Klukkan var rosalega margt og komin nótt og rok og rigning.

Rigningin og rokið settu svip sinn á þessa dimmu dimmu nótt.

Ekki var því fyrir að fara að veðrið léki við hann Láka þegar hann dröslaðist inn í Skódann sinn þessa örlagaríku nótt. Hann vissi ekki að hún beið eftir honum. Vissi hann það? Vissi hún að hún beið? Vissi hann að hún vissi ekki hvort hún vissi að hann vissi hvort hún væri að bíða eftir honum, eða hvarflaði það ekki að honum?
Rafmagnið hafði farið af. Það var því rafmagnslaust og dimmt. Dimmt sökum rafmagnsleysis og hinnar fögru Koldimmu sem var að því komin að kasta upp jólaglögginu sem hún hafði slafrað í sig nánast allt kvöldið. Negulnaglar.
Koldimma var slyng frauka. Naðra. Dimm naðra. Koldimm og blaut frauka, sem hafði hrasað á rækjusalatsslettu á gólfinu hjá Mána. Máni var líka dimmur. Hann var dimmur á svipinn þegar Koldimma í fallinu, rak óæðri endann í snyrtiborð með þeim afleiðingum að allar varalitaprufurnar úr Kolaportinu láku í niðurfallið í bílskúrnum.

En það var nú önnur saga...